همه چیز اینجا | خبرگزاری دوقرونی | مجله سرگرمی، عکس، فیلم وموزیک

 آنهایی که نان از اسم تو خوردند و تو را تنها گذاشتند

عاشق زمستان و برفم ، او را نمی دانم ...

                                                           من و زمستان ، هیچوقت او را نفهمیدیم 

دیروز همسایه ام از گرسنگی مرد ، 

                                                    خویشاوندان ثروتمندش در عزایش گوسفندها سربریدند

روزی گذشت پادشهی از گذرگهی                    فریاد شوق برسرهر کوی وبام خواست

پرسید زان میانه یکی کودک یتیم                 کاین تابناک چیست که برتاج پادشاست

آن یک جواب داد چه دانیم ما که چیست          پیداست آنقدر که متاعی گرانبهاست

نزدیک رفت پیرزنی کوژ پشت و گفت            این اشک دیده من وخون دل شماست

مارا به رخت وچوب شبانی فریفته است         این گرگ سالهاست که با گله آشناست

آن پارسا که ده خرد و ملک رهزن است          آن پادشا که مال رعیت خورد گداست

بر قطره سرشک یتیمان نظاره کن                 تا بنگری که روشنی گوهر از کجاست

پروین به کجروان سخن از راستی چه سود    کو آنچنان کسی که نرنجد زحرف راست

منبع:دیوان پروین اعتصامی

شاید کلاسی که ما در آن درس می خوانیم از این هم ویران تر باشد

شاید پای پوشی که با آن می خواهیم در صراط مستقیم قدم بر داریم از این هم کهنه تر باشد

شاید آب گوارایی که می نوشیم از این هم کثیف تر باشد

شاید باری که بر دوشمان است از این هم سنگین تر باشد

شاید صفای کودکیمان را اینجا، جا گذاشته ایم

شاید مردم نتوانند از پشت شیشه های غبار گرفته ی

 ماشین هایشان، زیبایی و طراوت نوجوانیمان را ببینند

شاید آنچه در دنیا می جستیم از این هم بی ارزش تر بود

و شاید کودکی و پیریمان را اندوهی چنین فرا گرفته باشد

چشمها را باید شست...

جور دیگرباید دید...