شعری از اخوان ثالث
به مناسبت بیست ویکمین سال خاموشی
-----------------------
هرگز فراموشم نخواهد گشت،هرگز
آن شب که عالم،عالم لطف و صفا بود
من بودم و توران و هستی لذتی داشت
وز شوق چشمک می زد و رویش به ما بود
ماه از خلال ابرهای پاره پاره
چون آخرین شبهای شهریور صفا داشت
آن شب که بود از اولین شبهای مرداد
بودیم ما بر تپه ای کوتاه و خاکی
در خلوتی از باغهای احمدآباد
هرگز فراموشم نخواهد گشت،هرگز
پیراهنی سربی-که از آن دستمالی
دزدیده بودم-چون کبوترها به تن داشت
از بیشه های سبز گیلان حرف می زد
وآرامش صبح سعادت در سخن داشت
آن شب که عالم،عالم لطف و صفا بود
گاهی سکوتی بود،گاهی گفتگویی
با لحن محجوبانه،قولی یا قراری
گاهی لبی گستاخ،یا دستی گنه کار
درشهر زلفی شبروی می کرد،آری
من بودم و توران و هستی لذتی داشت
آرامشی خوش بود،چون آرامش صلح
آن خلوت شیرین واندک ماجرا را
روشنگران آسمان بودند،لیکن
پیش از حریفان زهره می پایید مارا
وز شوق چشمک می زد و رویش به ما بود
آن خلوت از ما نیز خالی گشت،اما
بعد از غروب زهره،وین حالی دگر داشت
او در کناری خفت،من هم در کناری
در خواب هم گویا به سوی ما نظر داشت
ماه از خلال ابرهای پاره پاره
م.امید(شهریور1330)
