آئینه صبح
(1)
ادبیات معاصر (شعر و داستان)همیشه برای مردم ایران جذابیت داشته
است.بخصوص اینکه زندگی آنان با شعر فارسی عجین شده است.کمتر
کسی را مشاهده می کنید که به دیوان حافظ،سعدی و یا مولوی -
دسترسی نداشته باشد، و زیر لب تک بیتی زمزمه نکرده باشد.زندگی
ایرانیان این خصوصیت را داشته است که با شعر در آمیزد و الفتی دیرینه
داشته باشد.از آنجایی که شناخت و آگاهی از شعر معاصر ایران، در هر
دوره ای ،دارای ویژگی های خاصی است وضرورت ایجاب می نماید تا با
دقت خاصی به آن بپردازیم،بر آن شدیم تا در این مجموعه،ضمن معرفی
گوشه ای از زندگی ادبی آنان،به اشعار برجسته آنان نیز بپردازیم.تا -
شناخت جامع تری برای خواننده محترم حاصل گردد.امید آنکه مقبول -
طبع شما عزیزان بزرگوار باشد.
نیما یوشیج
علی اسفندیاری متخلص به نیما یوشیج فرزند ابراهیم نوری اعظام السلطنه
در سال1315هجری قمری در دهستان یوش از توابع استان مازندران دیده به
جهان گشود.پس از آمدن به تهران به مدرسه سن لویی رفت و فرانسه را به
خوبی آموخت و با تشویق نظام وفا(که استاد او بود)به نظم شعر پرداخت.
نیما زبان عربی رانیز خوب می دانست.مهم ترین اثر نیما (افسانه)نام دارد
که پیش از انقلاب توسط کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان منتشر -
گردیده است.(آب در خوابگه مورچگان)یکی دیگر از آثار نیماست.
نیما درپایان عمر خویش،دکتر محمد معین رابه وصایت خویش برگزید.
قسمتی از وصیت نیما:
....دکتر محمد معین حق دارد در آثار من کنجکاوی کند،دکتر محمد معین
که هنوز او را ندیده ام،مثل کسی است که او را دیده ام...دکتر محمد معین
قیم است-ولو اینکه او شعر مرا دوست نداشته باشد.
نیما یوشیج در سال 1338هجری شمسی چشم از جهان فرو بست.
نمونه ای از شعر نیما:
هان ای شب شوم وحشت انگیز تا چند زنی به جانم آتش
یا چشم مرا ز جای بر کن یا پرده ز روی خود فرو کش
یا باز گذار تا بمیرم
کز دیدن روزگار سیرم
دیریست که در زمانه دون از دیده همیشه اشکبارم
عمری به کدورت و الم رفت تا باقی عمر چون سپارم
نه بخت بد مراست سامان
وی شب نه تراست هیچ پایان
چندین چه کنی مرا ستیزه بس نیست مرا غم زمانه؟
دل می بری و قرار ازمن هر لحظه به یک ره و فسانه
بس بس که شدی تو فتنه ای سخت
سرمایه درد و دشمن بخت
این قصه که می کنی تو بامن زین خوبتر هیچ قصه ای نیست
خوبست ولیک باید از درد نالان شد و زار زار بگریست
بشکست دلم ز بیقراری
کوتاه کن این فسانه باری
آنجا که ز شاخ،گل فرو ریخت آنجا که بکوفت باد بر در
وآنجا که بریخت آب مواج تابید بر او مه منور
ای تیره شب دراز دانی
کآنجا چه نهفته بد نهانی
بودست بسی ز درد خونین بودست رخی ز غم مکدر
بودست بسی سر پر امید یاری که گرفته یار در بر
کو آن همه بانگ و ناله زار
کوناله عاشقان غمخوار
تو چیستی ای شب غم انگیز در جستجوی چه کاری آخر؟
بس وقت گذشت و تو همانطور استاده به شکل خوف آور
تاریخچه گذشتگانی
یا راز گشای مردگانی
تو آینه دار روزگاری یا در ره عشق پرده داری
یا دشمن جان من شدستی ای شب بنه این شگفتکاری
بگذار مرا به حالت خویش
با جان فسرده و دل ریش
