Cameron highlands is one of the important cities of Malasya. This city attracts many tourists of many places in country and world. Because this city is in the heights, I have had very hard cycling to it. I became very tired before receiving there. In this city, there are many tourists, hotels and high buildings with historical and attractive places. I don’t have time to remain there, therefore I leave there. But I have very good chance. I saw a marriage ceremony in my way. I went there, and take photo of ceremony and served myself.
از ابتدای صبح که رکاب زدن را شروع کرده ام فقط سربالایی رکاب می زنم. به ظهر نزدیک می شوم و هوا گرم تر می شود. اما دو شانس یار من بود یکی اینکه داشتم به سمت ارتفاعات می رفتم و دیگر اینکه پس از ساعاتی رکاب زدن که به نفس نفس زدن افتاده ام و عرق سرتاسر بدنم را گرفته، باران تندی شروع به بارش می کند. این بار، اصلا به کنار نمی کشم و آرام آرام زیر باران پیش می روم
ریزش تند باران، یعنی یک دوش کامل! احساس طراوت و شادابی خاصی می کنم. دیگر به بالاترین نقطه رسیده ام و چند کیلومتری شهر کامرون هایلند.
پس از کمی استراحت در هوای پس از باران، راهم را پیش می گیرم که مسیری است سر پایینی!
همانطور که می روم جایی را می بینم که ازدحام خودرودها زیاد است. متوجه می شوم که بازار خرید و فروش سنتی یا به عبارتی همان جمعه بازار خودمان است. فروشندگان در آنجا مواد غذایی و دستی خود را به فروش می رسانند و مردم خریدارند. بیشتر خود مالزیایی ها و یا چینی ها هستند و کمتر خارجی در آنجا می بینم.
پس از آنجا به شهر «کامرون هایلند» می رسم. کامرون هایلند از شهرهای توریستی مالزی است که در سال 1855 از سوی یک انگلیسی کشف شده و به همین خاطر هم نامش انگلیسی است!
داخل شهر که می شوم ساختمان های بلند، هتل ها و مراکز خرید و فروش و انبوه توریست های اروپایی و خارجی را می بینم. دوست دارم که یک روز را در این شهر بمانم، اما به دلایلی ترجیح می دهم راهم را پیش بگیرم. گروهی دوچرخه سوار را هم می بینم. اما چند کیلومتری از شهر خارج نشده ام که در سمت راست جاده در دامنه ی کوه ها، مزارع فراوان چایی را می بینم. در کنار این مزارع، فروشگاه های شیک و تمیزی برای عرضه چای بسته بندی و حاضری با طعم ها مختلف وجود دارد.
جالبه اینکه خود مزارع چایی را هم محوطه ی توریستی کرده اند و توریست ها با ذوق و شوق تمام به آنجا می روند و مشغول برداشتن تصاویر سلفی و گروهی از یکدیگر هستند.
پس از مدتی که رکاب می زنم. به تاریکی بر می خورم به دنبال جایی برای استراحت هستم که در سمت چپ جاده آلاچیق کاملا چوبی را می بینم در میان درختان و چمنزارها. آلاچیقی که گویا برای کشاورزان است و در زمان های خاصی از آن استفاده می کنند. دربی هم ندارد. کف آلاچیق حدود یک متری از سطح زمین فاصله دارد که آن هم مسلما به خاطر باران های سیل آسا می باشد که به نوعی در امان باشند. در داخل آن چادر می زنم و شامی می خورم و می خوابم. شب خوبی را در این چادر داشتم.
اما صبح روز بعد که حرکت می کنم مسیرم دیگر کاملا سر پایینی است. دوست مالزیایی ام «محمد خیری» به من گفته بود که چهل کیلومتری بعد کامرون هایلند سرپایینی دارم ولی باور نمی کردم.
دوچرخه سرعت بالایی می گیرد. هر دو خوشحال هستیم. که عوض نفس نفس زدن ها دیروزم، امروز این چنین در می آید. با خیالی آسوده و راحت، مدتی زمانی طولانی ایی را رکاب می زنم. تا اینکه برای شستن دست و صورتم، به مسجدی وارد می شوم.
در آنجا متوجه سر و صدایی در اطراف می شوم. از جوانی می پرسم: «خبری اینجاها هست؟». می گوید: «سروصداها عروسی است و ما هم از اقوام عروس هستیم». می گویم «امکان شرکت در عروسی برای من هم وجود دارد.». لبخندی می زند و می گوید: «چرا که نه!؟» من هم از خدا خواسته می روم.
باز هم از یکی از آنها که گویا ریش سفیدشان است، اجازه می گیرم برای عکاسی از مراسم. او هم با کمال میل می پذیرد و مرا به دیگران معرفی می کند. گویا به آخرهای مراسم رسیده ام. ولی با این حال برخی از مدعوین در فضای آزاد بر روی صندلی نشسته اند و مردم هم به نزد عروس و داماد می روند و عکس یادگاری می گیرند و خوانندگانی از پیر و جوان و مرد و زن هم می خوانند، اما از رقص و پایکوبی خبری نیست. در جایی هم میزهایی گذاشته اند که انواع غذاها و شیرینی ها و شربت ها برای پذیرایی میهمانان وجود دارد و آنها از خود پذیرایی می کنند.
در مالزی مراسم ازدواج بسیار مهم تلقی می شود و یک مالزیایی بیش از هر چیز علاقه به تعریف مراسم ازدواج خود دارد. مراسم ازدواج شامل این است که داماد می باید برای عروس هدایایی بفرستد که این هدایا شامل سینی های تزیین شده، میوه به همراه سبدهایی از گل های کاغذی است که از پول رایج ساخته شده اند. در مراسم ازدواج بنا بر سنت به هر میهمان یک تخم مرغ پخته تزیین و نقاشی شده می دهندکه نشانه باروری است.
چند نفری که متوجه خارجی بودنم می شوند، به نزدم می آیند و می گویند از خودم پذیرایی کنم. تشکر می کنم و می گویم عجله ای نیست، ابتدا عکسبرداریم را انجام دهم و بعد پذیرایی! رویم نمی شود بگویم همین یک ساعت پیش ناهار مفصلی را خورده ام.
با این حال حیفم می آید بی نصیب از آنجا بروم. اندک غذایی هم آنجا می خورم. دیگر کارم تمام شده و می خواهم بروم که کودکی با یک کیسه پلاستیک بزرگ سنگینی به نزدم می آید و آن را به من می دهد. با تعجب می پرسم:«این چیست!؟» می گوید:«غذاست». هر چه می گویم نیاز نیست می گوید نه! مادرم گفته باید ببری. چاره ای نیست می پذیرم. از آن دست ناچاری های خوب بود.
