داشتم پروژه های قابل افتتاح دهه فجر را با سالهای قبل مقایسه می کردم که چند نکته توجه ام را جلب کرد. صرف نظر از این که کسی حرف ما را گوش می کند یا نه! به خدمت مسئولان مربوطه، تذکر می دهیم، شاید برای سال های بعد اصلاح گردد:
- چه لزومی دارد آمار پروژه ها در سالی که کمترین بودجه را داشته ایم، بالا نگه داریم. مگر می شود بدون پول پروژه بیشتری داشت؟
از مسئولی که جمع آوری بخشی از آمار را به عهده داشت، پرسیدم: شما که دوتا پروژه بیشتر، برای افتتاح ندارید، چرا لیست دوازده تایی داده اید؟! پاسخ داد، در راستای سیاست های آماری سازمان مجبور، به این کار هستیم!!
- در خصوص کیفیت پروژه ها چقدر کار شده است؟ چقدر اطلاعات در خصوص میزان و هدف یک پروژه داشته ایم؟
- آنچه که با بند 2 بی ارتباط نیست، دخیل نبودن ما در پروژه هاست! چند سالی است کار ما پز دادن شده است.
سرمایه گذار با مشکلات بخش تولید، واحدی را تاسیس می کند و ما حال تبلیعاتی اش را می‌بریم!! یکی از مدیران می گفت: دم شما روابط عمومی ها گرم، وقتی گزارش رسانه ای پخش می شود، ما از خودمان سوال می کنیم: واقعاٌ اینقدر کار کرده ایم و خودمان نمی دانستیم؟!
- به راستی چرا برنامه ای مدون از خدمات حرفه ای ما پخش نمی شود که بگوید چگونه صدها پروژه در بدترین شرایط اقتصادی افتتاح شده است؟(جهت الگوسازی!!) راستی چرا آقای رییس فقط یک روز برای پروژه ها وقت گذاشت؟ مگر این روزها به رسانه احتیاج ندارد؟!
- نکته پایانی دردی است که بهره برداران در افتتاح پروژه ها فریاد زدند و کسی نشنید!
یکی از بهره برداران می گفت: به من وام دادید تا این مجموعه را راه بیندازم. قول دادید 60 درصد محصولم را بخرید! اکنون که به بانک بدهکار شده ام و کسی نیست که محصولم را بخرد، بانک سود 24% برایم بسته است! شما بگویید من چه کار کنم؟! براستی بهره برداری که باید خوشحال باشد واحدش به بهره برداری می رسد، چرا امروز از افتتاح واحد خود پشیمان است؟
سخن آخر اینکه آیا بهتر نیست پروژه های چند سال گذشته را برای امروز آمارسازی نکنیم؟ آیا بهتر نیست اول خدمات ویژه و با برنامه ارائه دهیم و (بعد پز دهیم) ببخشید افتتاح کنیم؟ آیا بهتر نیست به کار خود اعتقاد داشته باشیم، واگر زحمت و تلاش کرده ایم، با جدیت تمام در افتتاح پروژه ها حضور یابیم؟ به هر حال بهتر این است که به خودمان راست بگوییم؟
