هفته ی گذشته بدلیل فوت ناگهانی مادر خانم برادرم راهی لاهیجان شدم . چون صبح زود رسیده بودم تصمیم گرفتم بین راه توی کوچصفهان پیاده بشم و کارهای آزادی وثیقم رو انجام بدم و بعد برم لاهیجان ؛ ساعت حدود 6:30 بود . هنوز زود بود برای باز شدن داسرا ، در نتیجه کمی پیاده روی کردم و توی کوچصفهان چرخیدم . کم کم مدارس باز شد و بچه ها رو هنگام رفتن به مدرسه میدیدم و کمتر حوصلم سر میرفت!
ساعت بین 7 تا 7:30 بود که رفتم به یک قهوه خانه و یک چای دبش خوردم . 
البته چایش دبش نه بِــرَندش! دوباره شروع به پیاده روی کردم و رفتم توی پارک نزدیک دادسرای کوچصفهان . کمی که نشستم متوجه شدم کم کم آقایان و خانم ها که بعضی هم شاغل بودند برای پیاده روی و ورزش صبح گاهی قبل از شروع ساعت کاری به پارک میان و توی گروه های دوستانه ی دو نفری و سه نفری خودشون شروع به ورزش و نرمش می کنند . از وسایل ورزشی موجود در پارک - که البته بخاطر رطوبت بالای هوا کمی زنگ زد بودند - استفاده میکردند .
من از دیدن این صحنه ها به وجد اومدم و من هم در کنار اونها شروع به نرمش های سبک کردم و به این فکر میکردم که ورزش کردن توی کوچصفهان در این حد فرهنگ سازی شده که هم آقایون که معمولا اهل ورزش های اینجوری نیستند و هم خانم ها که معمولاً در هراس این هستند که کسی مزاحمشون نشه ، توی کوچصفهان بدون هیچ دغدغه ی خاطری از باب مسائلی که گفتم خیلی راحت مشغول ورزش کردن و لذت بردن از زندگی خودشون بودن! اما اگر همین ورزش رو توی بعضی پارک های تهران انجام بدی ( منظور پارک ها و بوستان های محلی هست نه پارک های بزرگ تهران که ورزش صبحگاهی همیشه توی برنامه اهالی اونجا هست ) یا بهت میخندن و یا اگر خانم باشی مزاحمت میشن! خوبه که این فرهنگ سازی ها توی تهران هم باشه . همیشه نباید منتظر کار مسئولین بود ، این موضوع همت خود مردم رو میطلبه.
بعد از ورزش رفتم دادسرا و کارهام رو انجام دادم. حدود 300000 تومان از وثیقم رو بابت هزینه ی دارسی و جریمه و ... کم کردند و باقیش رو هم گفتند برو تا بریزیم ...!!
