دل شوریده
.
.
هان ای دل شوریده چون بی سر و پایی
عاشق نه ای و یک دمی از یار جدایی
غافل شدی از هستی و از عشق به معبود
زان چون کل زخمی به هر سوی دوانی
گفتن به زبان سست بود در رهش ای دوست
باشد به دلش خوانی ار نه تو رهایی
شاهد به تماشاگه رازش که نظر کرد
بیهوده سخن گفت که او نیست نمایی
آن غنچه لب و حلقه گیسو و رخ یار
هرگز نشود حاصل هر بیع و شراعی
چون غیر شود مست بدان باده مسموم
عاشق نشود مست به هر باده نابی
قانع چو نظر کرد به سرچشمه رازش
دیگر چه گوارا بودش جرعه آبی
.
.
