تنها
چیزی که از من دلجویی می‌کرد امید نیستی پس از مرگ بود.
فکر زندگی دوباره
مرا می‌ترسانید و خسته می‌کرد.
من هنوز به این دنیایی که در آن زندگی
می‌کردم انس نگرفته بودم،
دنیای دیگر به چه درد من می‌خورد؟
حس می‌کردم که
این دنیا برای من نبود،
برای یک دسته آدمهای بی حیا، پررو، گدامنش، معلومات
فروش چاروادار و چشم و دل گرسنه بود
برای کسانی که به فراخور دنیا آفریده
شده بودند
و از زورمندان زمین و آسمان
مثل سگ گرسنه جلو دکان قصابی که برای
یک تکه لثه دم میجنبانید
گدایی می‌کردند و تملق می‌گفتند.
