وقتی 15 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم، صورتت از شرم قرمز شد و سرت رو به زیر انداختی و لبخند زدی.
وقتی 20 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم، سرت رو روی شونه هام گذاشتی و دستم رو تو دستات گرفتی انگار از این که منو از دست بدی وحشت داشتی!
وقتی 25 سالت بود و من بهت گفتم که دوستت دارم، صبحانه مو آماده کردی و برام آوردی، پیشونیم رو بوسیدی و گفتی بهتره عجله کنی، داره دیرت میشه.
وقتی 30 سالت شد و من بهت گفتم که دوستت دارم، بهم گفت اگه واقعاً دوسَم داری بعد از کارِت زود بیا خونه!
وقتی 40 ساله شدی و من بهت گفتم که دوستت دارم، تو داشتی میز شام رو تمیز می کردی و گفتی باشه عزیزم ولی الان وقت اینه که بری
تو درس ها به بچه مون کمک کنی.
وقتی 50 سالت شد و من بهت گفتم که دوستت دارم تو همونجور که بافتنی می بافتی بهم نگاه کردی و خندیدی!
وقتی 60 سالت شد بهت گفتم که چقدر دوستت دارم و تو به من لبخند زدی.
وقتی 70 ساله شدی و من بهت گفتم دوستت دارم، در حالی که روی صندلی راحتیمون نشسته بودیم، من نامه های عاشقانه ات رو که 50 سال پیش برای من نوشته بودی رو می خوندم و دستامون تو دست هم بود!
وقتی 80 سالت شد، این تو بودی که گفتی من رو دوست داری. نتونستم چیزی بگم فقط اشک در چشمام جمع شد.
اون روز بهترین روز زندگی من بود، چون تو هم گفتی که منو دوست داری!
به کسی که دوسِش داری بگو که چقدر بهش علاقه داری و چقدر در زندگی براش ارزش قائل هستی. چون زمانی که از دستش بدی مهم نیست که چقدر بلند فریاد بزنی. اون دیگه صدات رو نخواهد شنید!
پابلو نرودا
